ՇԱՇ ՂՈՆԱՂԸ 

Մի անգամ մի մարդ գնում է իր ընկերոջ տուն։ Ուտում է, խմում, երեկորյան վեր է կենում վեր գանում ուրանց տոն: Մըկ էլա նշում, տեսնում երգինքը տրաքեց, թօռը նի կալավ: 

— Բահո, էլ հունց եմ կըգալու քյամ տոն, — ասում ա էդ ղոնաղը։ Տընատերը տենում ա էլ ճար չկա, ասում ա. 

— Ա հինգեր, էս թօռավը վեր չես կենալ ու քինալ տոն, հունց անենք, գիշերը մնա մեր տանը. էլ վեր օրվա հինգերունք ենք: 

Վերջը էս ղոնաղը համաձայնվում ա: : 

Տընատերը մըն էլ ուրան կընեկը զբաղվում են ուրանց կուրծերավը, մըն էլ նշում են, տեսնում՝ ղոնաղը կա վեչ։ 

Կիլա վախտան ենդան տեսան, ըհը, ղոնաղը լրիվ թրջած, ճյուր տառած նի մտավ: _ 

— Ա՛ մարթ, տոնդ շինվի, էս թօռավը ըշտեղ ես քյացավ։ 

— Քյացալ եմ տոնը անալ, վեր թօռին դյարդա գիշերը մընալու եմ ծեր տանը։ 

Բառարան

 Շաշ — հիմար

տոն-տուն

կիլա վախտան ենդան – բավական ժամանակ անց 

Ղոնաղ — հյուր

Մշտենչ — որտեղ 

Մըն հետ — մի անգամ 

Քյամ — գնամ 

Հինգեր — ընկեր 

Կա վեչ — չկա 

Թօռը  կալավ — անձրեւը սկսվեց 

Դյարդա- — պէ՛տճառով 

Եշել — նայել