Վարազդատ Մահամ

 Այնտեղ, Սև-ջրի չքնաղ եզերքներին էր, որ ապրում էր Հասոն։
Երկրի սիրուն և քաջ պատանին էր նա։ Ոչ մի մարդ նրան չէր կարող զինաթափ անել։ Ավազակը սիրտ չուներ նրա հոտի շուրջը ման գալ և ոչ իսկ գայլը ոչխարի կողքին քարշ գալ։ Հասոն որքան բարի էր դեպի լավը, այնքան էլ անգութ էր դեպի չարը։
Սիրուն էր Հասոն, նոր ծագող արևի պես չքնաղ։ Երկրի աղջիկների խելքը գնում էր նրան տեսնելիս։ Հապա նրա նվագե՞լը։ Նրա սրնգից հանած ձայները կարելի էր, որ հրեշտակները ունենային այնքան գրավիչ, այնքան սիրահույզ։ Ձայներ, որոնք հոսում էին մելամաղձիկ, քչքչում էին որպես հեզիկ վտակ, դայլայլում որպես սիրահար սոխակ։
Մարդ թե անասուն, այդ ձայնը լսելիս, ակամա մոտ էր զալիս, քարանում և աշխատում էր չկորցնել ո՛չ մի խազը:

Именно там, на берегу Черной Воды, жил Хасо.

Он был красивым и храбрым молодым человеком страны. Ни один человек не мог его обезоружить. У разбойника не хватило духу обойти свое стадо, а волк не потащил овцу за собой. Хасо был так же добр к добру, как и беспощаден ко злу.

Хасо был прекрасен и не сонный, как восходящее солнце. Девушки страны сошли с ума, увидев его. Но его игра? Звуки, которые он издавал своим носом, могли быть такими привлекательными, такими романтичными, как и ангелы. Голоса текли меланхолично, журча, как тихий ручей, порхая, как любящий соловей.

Человек или животное, услышав этот голос, невольно подходили вплотную, замирали и старались не потерять ни одной метки.никакой красоты.
Хейсон сидел на вершине скалы, устремив взгляд в широкий горизонт, черная вода кружилась под его ногами, порывистый ветерок играл на его лб: