Աշխարհը և մենք
Շատ վաղուց մի արքա կառուցեց պալատ, որի բոլոր պատերը, հատակը և առաստաղը հայելուց էին: Այնպես պատահեց, որ պալատ մտավ մի շուն: Իր շուրջը նայելով՝ նա տեսավ բազմաթիվ շներ: Լինելով շատ խելացի և զգուշավոր՝ համենայն դեպս ատամ ցույց տվեց, որպեսզի իրեն պաշտպանի այդ միլիոնավոր շներից և վախեցնի նրանց: Ի պատասխան նրան՝ բոլոր շները անմիջապես իրենք էլ ատամ ցույց տվեցին: Շունը կամացուկ հաչեց: Մյուսները սպառնալիքով պատասխանեցին նրան (պալատում արձագանք կար): Հիմա շունը հաստատ համոզված էր, որ իր կյանքը վտանգված է, և սկսեց բարձր հաչել: Սակայն երբ նա հաչում էր, հայելիների միջի շները նրան պատասխանում էին հուսահատ հաչոցով: Եվ որքան շատ էր նա հաչում, այնքան բարձր էին նրանք պատասխանում, ինչպես թվում էր խեղճ շանը: Առավոտյան շանը գտան սատկած: Սակայն նա պալատում միայնակ էր եղել: Ոչ ոք չէր կռվել նրա հետ, որովհետև պալատը դատարկ էր: Ուղղակի նա տեսել էր ինքն իրեն բազմաթիվ հայելիների մեջ և վախեցել: Եվ երբ նա սկսել էր կռվել, հայելիների միջի արտացոլանքները պայքարի մեջ էին մտել: Նա սատկել էր իր միլիոնավոր սեփական արտացոլանքների հետ պայքարում:
Այս պատմությունը խորապես ալեգորիկ է և ունի բազմաթիվ հուզական ու փիլիսոփայական մակարդակներ։ Այն կարելի է մեկնաբանել հետևյալ կերպ.
1. Վախը և դրա սուբյեկտիվ բնույթը
Շունը վախենում է իր սեփական արտացոլանքներից, որոնք իրականում որևէ վտանգ չեն ներկայացնում։ Սա ցույց է տալիս, որ շատ հաճախ մեր վախերը գալիս են ոչ թե արտաքին աշխարհից, այլ մեր ներքին ընկալումներից։ Մենք ինքներս ենք կառուցում մեր վախերը՝ առանց գիտակցելու, որ դրանք իրական չեն։
2. Հակազդեցության նշանակությունը
Շունը սկսեց ագրեսիվ կերպով պաշտպանվել այն, ինչ ինքն էր համարում վտանգ։ Սակայն նրա յուրաքանչյուր գործողություն սրում էր իրավիճակը, քանի որ «հակառակորդները» ընդամենը արտացոլանք էին, որոնք կրկնօրինակում էին նրա սեփական վարքը։ Սա կարող է ուսուցանել, որ երբեմն մեր ռեակցիաները ավելի մեծ վնաս են հասցնում, քան բուն իրավիճակը։
3. Հուզական մեկուսացում և ինքնազգացողություն
Հայելիների պալատը կարող է խորհրդանշել մեկուսացվածություն, որտեղ անհատը հանդիպում է միայն իր սեփական մտքերին, հույզերին և վախերին։ Շունը, գտնվելով միայնության մեջ, կորցրեց իրականության ընկալումը և խրվել էր ինքնակործանման մեջ։
4. Ինքնաճանաչողության պակաս
Շունը չէր ճանաչում ինքն իրեն արտացոլանքում։ Եթե նա կարողանար հասկանալ, որ հայելիներում տեսնում է միայն իր պատկերը, նա կխուսափեր այդքան սթրեսից ու պայքարից։ Սա հուշում է, թե որքան կարևոր է ինքնաճանաչողությունը՝ սեփական վախերը հաղթահարելու համար։
5. Հանգստության և ինքնակառավարման կարևորությունը
Եթե շունը խաղաղ մնար, ոչինչ չէր պատահի։ Պատմությունը հուշում է, որ մեր ներքին խաղաղությունը հաճախ կարող է հանգուցալուծել այն խնդիրները, որոնք մենք ընկալում ենք որպես ճգնաժամեր։
Այս պատմությունը սովորեցնում է, որ մեր մեծագույն թշնամիները երբեմն մեր իսկ ստեղծածներն են, և մեր ներքին հանգստությունն ու հստակ մտածողությունը կարող են կանխել ինքնակործանումը։













