Պատմություն հորինի՛ր, որն ավարտվի այսպես`
Այս պատմությունը ցույց է տալիս, որ հարազատմիջավայրից դուրս հայտնված մարդուն պետք էօգնել ու նեցուկ լինել, մինչև որ նոր տեղինհարմարվի:
Անահիտը ծնվել և մեծացել էր մի փոքրիկ գյուղում, որտեղ բոլորը ճանաչում էին իրար: Ամեն առավոտ նա արթնանում էր թռչունների երգից, շտապում էր դեպի դպրոց գյուղի ծանոթ արահետներով, իսկ երեկոյան օգնում էր տատիկին այգում: Սակայն երբ հայրն աշխատանքի բերումով տեղափոխվեց մեծ քաղաք, Անահիտի կյանքը կտրուկ փոխվեց:
Նոր քաղաքում ամեն ինչ անսովոր էր՝ բարձր շենքեր, աղմկոտ փողոցներ, անծանոթ մարդիկ: Դպրոցում ոչ ոք նրա հետ չէր խոսում. դասընկերները խուսափում էին նրանից, որովհետև նա տարբեր էր հագնվում և գյուղական առոգանությամբ էր խոսում: Անահիտն ամեն օր տխուր էր վերադառնում տուն, ցանկանալով վերադառնալ հարազատ գյուղը, որտեղ իրեն սիրող ու հասկացող ընկերներ ուներ:
Մի օր, դասարանի առաջնորդ Լիանան նկատեց, թե ինչպես է Անահիտը միայնակ նստած միջանցքում՝ արցունքներն աչքերին: Լիանան մոտեցավ նրան, հարցրեց, թե ինչու է տխուր: Զրույցի ընթացքում նա հասկացավ, որ Անահիտն իրեն միայնակ է զգում, որովհետև նոր միջավայրին չի հարմարվել:
Լիանան որոշեց օգնել նրան: Նա սկսեց դասերի ժամանակ կողքին նստել, ներկայացրեց նրան իր ընկերներին, հրավիրեց դպրոցից հետո զբոսանքի: Մի քանի շաբաթ անց Անահիտն արդեն ծիծաղում էր դասընկերների հետ, մասնակցում դասարանի խաղերին և նույնիսկ ոգևորությամբ պատմում գյուղի իր արկածների մասին:
Անահիտը նոր միջավայրում իրեն ավելի լավ զգաց, որովհետև Լիանան հասկացավ, թե որքան կարևոր է աջակցությունը և նեցուկ եղավ նրան, մինչև որ նա հարմարվեց:
Այս պատմությունը ցույց է տալիս, որ հարազատ միջավայրից դուրս հայտնված մարդուն պետք է օգնել ու նեցուկ լինել, մինչև որ նոր տեղին հարմարվի:
Վարազդատ Մահամ 