Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է,
Հասկացեք, էլի, ես մի քիչ բարդ եմ,
Քարի պես պինդ եմ, հողի պես փխրուն,
Ինչպես չլինի դեռ մի քիչ մարդ եմ։
Ես իմ իշխանն եմ, իմ գլխի տերը,
Եվ ինձ թվում է՝ մեծ ու անպարտ եմ,
Բայց ինչ-որ չափով և ինչ-որ մի տեղ
Դեռ թիապարտ եմ։
Մերթ ոտից գլուխ զարդեր եմ հագնում,
Մերթ այնպես անշուք, պարզ ու անզարդ եմ,
Մերթ քար ու քարափ, մերթ վայրի խոպան,
Մերթ կանաչ անտառ ու ցանած արտ եմ։
Հավիտենության լծորդն եմ անդուլ,
Բայց և կարճատև մի ակնթարթ եմ,
Փոթորիկներ են եռում հատակիս,
Թեև երեսից այսպես հանդարտ եմ։
Կյանքս ավարտելու վրա եմ արդեն,
Բայց ինքս, ավա՜ղ, դեռ անավարտ եմ…
Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է,
Հասկացեք, էլի, ի՞նչ արած, մարդ եմ։
1. Առանձնացրո՛ւ և բացատրիր անհասկանալի բառերը։
1. Թիապարտ –
Նշանակում է՝ ծանր աշխատանքների դատապարտված անձ, ստրկական վիճակում գտնվող մարդ։
Տեքստում սա խորհրդանշում է, որ մարդը երբեմն իրեն ազատ ու անպարտ է զգում, բայց իրականում ինչ-որ բաներից՝ հասարակություն, կյանք, ճակատագիր – կախված է։
2. Անշուք –
Անգույն, աչքի չընկնող, պարզ տեսք ունեցող։
Այս դեպքում՝ հագուստով կամ արտաքինով աչքի չընկնող։
3. Խոպան –
Չմշակված, վայրի դաշտ կամ հողատարածք։
Բանաստեղծը իրեն համեմատում է նաև խոպանի հետ՝ որպես վայրի ու անկանոն ուժի խորհրդանիշ։
4. Լծորդ –
Լծվելով միացած կամ կապված ինչ-որ բանի հետ։
Այստեղ՝ հավիտենության լծորդ՝ նշանակում է մարդու կապը հավերժության կամ ժամանակի հետ։
5. Անդուլ –
Չդադարվող, անդադար։
Տեքստում՝ մարդը կապ ունի հավիտենության հետ՝ որպես մի անընդմեջ ընթացքի մասնակից։
2. Ներկայացրե՛ք բանաստեղծության ասելիքը։
Հեղինակը ներկայացնում է մարդու բարդ բնույթը՝ որպես միաժամանակ ուժեղ և թույլ, ազատ և կախյալ, պարզ և բարդ էակ։ Նա ընդգծում է, որ մարդն իր ներսում կրում է զգացմունքների, մտքերի, վիճակների մեծ հակադրություն՝ լինելով և՛ անդուլ հավիտենության մասնիկ, և՛ կարճատև ակնթարթ։
Բանաստեղծը մեզ հիշեցնում է, որ մարդ լինելը հենց այդ հակասությունների միասնությունն է. ընդունել ինքներս մեզ՝ ինչպես ենք՝ անկատար, բայց իրական, փխրուն, բայց ուժեղ։
3. Գրե՛ք ստեղծագործական աշխատանք ,,Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է,,։
Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է
Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է, որովհետև ես ամեն օր փոխվում եմ։ Երբեմն ժպտում եմ բոլորին, իսկ ներսումս ամպեր են կուտակվում։ Երբեմն լռում եմ, բայց լռությանս մեջ հազարավոր խոսքեր կան։ Ինձ թվում է՝ ուժեղ եմ, բայց մի բառով կարող եմ կոտրվել։ Ինձ թվում է՝ խիզախ եմ, բայց երբեմն վախենում եմ ինքս ինձ լսելուց։
Ես սիրում եմ աշխարհը, բայց հաճախ նեղվում եմ մարդկանցից։ Սիրում եմ մենակությունը, բայց նաև կարոտում եմ շփումը։ Երբեմն ուզում եմ երևալ, երբեմն՝ ընդհանրապես չլինել տեսանելի։ Ես պարզ եմ թվում, բայց իմ խորքում մի ամբողջ աշխարհ է ապրում։
Ինձ ճանաչելու համար պետք է ժամանակ, համբերություն ու մի փոքր սեր։ Որովհետև ես էլ, ինչպես ամեն մարդ, մի ամբողջ տիեզերք եմ՝ անլրիվ բացված, բայց ոչ երբեք ամբողջությամբ բացահայտված։
Վարազդատ Մահամ 